" Mój przyjaciel Hachiko "

              

 

 MÓJ PRZYJACIEL HACHIKO

Niesamowity film, którego nawet nie trzeba tłumaczyć, który widział chyba każdy z nas. A jeżeli nie to ta recenzja powinna zachęcić was do obejrzenia....

Pierw zacznę od bardzo krótkich informacji ogólnych, a potem do paplaniny :)

  Mój przyjaciel Hachiko (ang. Hachi: A Dog's Tale lub Hachiko: A Dog's Story) – amerykański film obyczajowy opowiadający historię psa Hachikō, wyreżyserowany w roku 2009 przez szwedzkiego reżysera Lasse Hallströma z Richardem Gere'em w roli głównej. Jest to remake japońskiego filmu z 1987 roku pt. Hachiko Monogatari w reżyserii Seijirō Kōyamy.

Główne role

• Richard Gere - Parker Wilson
• Joan Allen - Cate Wilson
• Cary-Hiroyuki Tagawa
• Sarah Roemer - Andy
• Jason Alexander - Carl
• Erick Avari - Jasjeet
• Davenia McFadden - Mary Anne
• Robbie Sublett - Michael
• Chico, Layla, Forrest - pies Hachiko

                                                                       
                                                               KRÓTKA FABUŁA 
 
Film opowiada historię Hachikō, psa rasy Akita, znalezionego na stacji kolejowej przez profesora muzyki Parkera Wilsona (Richard Gere). Pies szybko przywiązuje się do właściciela i nie przestaje na niego czekać nawet po śmierci Parkera. Film oparty jest na prawdziwej historii psa o tym samym imieniu. Różnica jest jedna - jego właściciel nie był Amerykaninem, lecz Japończykiem o imieniu Ueno Hidesaburō.

                                   TROCHĘ SŁÓW O HACHIKO

       Pies Hachikō urodził się 10 listopada 1923r. w Ōdate. Jego pan, Ueno Hidesaburō, był profesorem na wydziale rolnictwa w Uniwersytecie Tokijskim. Pies codziennie odprowadzał go na stację i czekał na powrót Hidesaburō. Kiedy jego pan zmarł na miejscu pracy, Hachikō czekał przez następne 10 lat na jego powrót. Dzięki jego wierności i lojalności otrzymał tytuł "wierny pies". Hachikō umarł 8 marca 1935 roku na robaczycę serca i płuc.

 Wyciskacze łez mają wiele wad. Są kiczowate, nadęte, przewidywalne i intelektualnie miałkie. Najgorzej jest jednak wtedy, gdy są skuteczne. Udany wyciskacz łez z łatwością przebija nasze bariery ochronne – przełamuje cynizm i ironiczny dystans, rozbrajając je prostą opowieścią o uczuciach. Lasse Hallström jest mistrzem takiego kina, o czym przekonuje "Mój przyjaciel Hachiko".
Profesor Parker Wilson (Richard Gere) prowadzi spokojne życie. Mieszka z dala od zgiełku wielkiego miasta, a rytm jego życia określają proste rytuały budujące codzienną rutynę. Pewnego wieczoru jego życie zmieni się jednak w sposób diametralny i zaskakujący. Wracając z pracy podmiejskim pociągiem, Parker znajduje bowiem psa, uroczego pulchnego szczeniaka o rozbrajająco niewinnym spojrzeniu. Kiedy przygarnie małego przybłędę, rozpocznie się jeden z najpiękniejszych romansów jego życia. Z dnia na dzień między psem i jego właścicielem umacniać się będzie miłość, która rozmiękczy nawet serce sceptycznej profesorowej (Joan Allen) nieskorej do tego, by dzielić dom z sierścionośnym czworonogiem. Wkrótce uroczy Hachiko każdego dnia będzie towarzyszył profesorowi w drodze na okoliczną stację kolejową. Przyjaciele i znajomi profesora przekonają się, że psia wierność nie jest wcale czczą legendą.

Są reżyserzy, których wyróżnia stylistyczna konsekwencja, szczególne umiłowanie do egzystencjalnych tematów, narracyjni hochsztaplerzy i intelektualiści, którzy jak Haneke i von Trier dokonują kinowej wiwisekcji. Są też reżyserzy czuli, których kino wyróżnia ciepła temperatura. Jednym z nich jest z pewnością Lasse HallströmLasse Hallström – twórca dość odważny, by opowiadać proste historie, mówić o uczuciach i pozwalać swoim historiom, by broniły się własną siłą. Jego kino koi emocje. I choć szwedzki twórca rzadko kręci filmy więcej niż dobre, większość jego filmów to kapitalne lektury dla każdego. Nie inaczej jest z familijnym "Moim przyjacielem Hachikiem" – filmem banalnym, przewidywalnym i… cholernie wzruszającym. Prosta opowieść o wielkiej miłości pokazuje, że szwedzki reżyser potrafi opowiadać nie tylko o ludzkich porywach serc. Nawet gdy opowiada o słodkim, wiernym psiaku, wzrusza do łez.

Dzieje się tak nie tylko dlatego, że historia miłości psa do człowieka sama w sobie jest ckliwa, ale też dlatego, że HallströmLasse Hallström doskonale wie, jak tę historię opowiedzieć. Subtelnie pastelowe zdjęcia Rona Fortunaty, zwiewna muzyka Jana A. P. Kaczmarka połączone z aktorską poprawnością Richarda Gere’a oraz urokiem osobistym jego ekranowego, czworonogiego partnera składają się na film tyleż przewidywalny, co piękny. A że HallströmLasse Hallström nie próbuje udawać, że jego film jest czymś więcej niż miłosną historią, nie sposób oprzeć się tej bezpretensjonalnej i wzruszającej opowieści o oddaniu, lojalności i tęsknocie.

                          

                                                          Zwykłe " Patrz i płacz ", nic więcej...

                             Oglądałam ten film kilka, kilkanaście razy i za każdy z nich płaczę. Mój przyjaciel Hachiko - wzruszająca opowieść o oddaniu, psiej miłości, lojalności i bolącej prawdziwe, o przyjaźni, która nigdy nie zniknie, nawet po śmierci. 
           Szukać potwierdzenia o tym,  iż pies jest najlepszym przyjacielem człowieka możemy szukać właśnie w tej wzruszającej do łez historii psa o imieniu Hachiko, który zostaje adoptowany przez pana Parkera Wilsona, ich miłość do siebie jest niezwykła, a łzy spływające po pyszczku psa i  policzkach właściciela jak najbardziej szczere, tak jak wszystkich, którzy oglądali tę cudowną produkcję. Co najważniejsze - film został nakręcony na podstawie faktów, nigdy sama nie potrafiłam sobie wyobrazić jak wielka jest miłość psa do swojego pana do kiedy sama nie mam takiego karaluszka w domu :D I w związku z tym coś o tym wiem, lecz po obejrzeniu tego filmu każdy powinien się przekonać czym jest ta psia miłość o, której opowiada ten film. 
              

                           Pan Wilson i Hachiko stają się nierozłącznymi przyjaciółmi, pies codziennie odprowadza swojego pana i czeka na jego powrót na stacji kolejowej, od małego i zagubionego szczeniaczka do staruszka, który czeka na właściciela, który już dawno nie żyje....
     10 lat? Naprawdę? Owszem, tyle czekał Hachiko, wiernie leżał przy stacji patrząc na wychodzących z pociągów ludzi, ale dlaczego nigdy nie mógł dostrzec tego, którego tak bardzo kochał? 
                           Jedyna taka historia , która zdobyła serca i łzy miliony ludzi
na całym świecie,  dzięki temu każdy z nas może się przekonać jak ogromna jest psia miłość, lojalność, oddanie i przede wszystkim bezinteresowność. Czy on oczekiwał czegoś w zamian? 

 

                                        

 

 

 

POMNIK HACHIKO

 

                                               Nie ma tutaj dużo go gadania, po prostu musicie zobaczyć ten film, wziąć opakowanie chusteczek!  Nie chcę więcej zdradzać....